Μη κατηγοριοποιημένο

Ο Δαίδαλος, ο Ίκαρος, η ανθρώπινη φύση και ότι άλλο προκύπτει….

Θα διερωτάστε τι με έπιασε με τους αρχαίους και τους μύθους τους. Οι αρχαίοι Έλληνες μέσω των μύθων έδιναν τους συμβολισμούς τους για την σοφία του σύμπαντος. Αυτό για μένα είναι μια μεγάλη πρόκληση να αναλύσω λίγο περισσότερο πίσω από ένα φαινομενικά ωραίο «παραμυθάκι». Αφορμή για το συγκεκριμένο, στάθηκε το event που έκανε ο φίλος μου Ricardo Koanuka (coach, μέντορας, συγγραφέας) , και αναφέρθηκε σε αυτό τον μύθο με μια λίγο βραζιλιάνικη εκδοχή 🙂 . Εμείς θα πούμε όμως την αυθεντική Ελληνική!

 

Η ιστορία έχει να κάνει ως εξής :Ο Ίκαρος ήταν γιός του Δαίδαλου και φυλακίστηκαν από τον Βασιλιά Μίνωα στον Λαβύρινθο διότι ο Δαίδαλος ως κατασκευαστής του Λαβύρινθου βοήθησε τη Αριάδνη, και τον Θησέα, στον φόνο του Μινώταυρου, και στην έξοδο από τον λαβύρινθο.

Ο Δαίδαλος κατασκευάζει δύο ζευγάρια φτερά από πούπουλα και κερί, ένα για τον ίδιο και ένα για τον Ίκαρο. Πριν ξεκινήσει η πτήση ο Δαίδαλος έδωσε οδηγίες στον γιο του Ίκαρο, για την πτήση προειδοποιώντας τον πως αν πλησίαζε πολύ κοντά στο νερό της θάλασσας, η υγρασία θα πότιζε τα πούπουλα που θα βάραιναν και θα έκαναν τα φτερά άχρηστα. Εάν επίσης πετούσε πολύ ψηλά κοντά στον ήλιο, η ψηλή θερμοκρασία θα έλιωνε το κερί και τα φτερά θα καταστρέφονταν.

Ο Ίκαρος συμφώνησε αλλά ενθουσιάστηκε τόσο πολύ με το πέταγμα που παρασύρθηκε, και το μετέτρεψε σε παιχνίδι αψηφώντας τις οδηγίες του πατέρα του. Ανέβηκε ψηλά στον ουρανό, τόσο ψηλά που ο ήλιος έλιωσε το κερί, τα φτερά του διαλύθηκαν και αυτός έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε.

 

Ωραία, αν και τραγική ιστορία λόγω του αποτελέσματος! Αυτό που μπορεί να μας έρχεται αμέσως στο μυαλό, είναι ίσως, κάτι απαγορευτικό για τον ενθουσιασμό μας και την ελευθερία μας, όπως, το να μην πετάμε ψηλά , να μην ακούμε κανένα κτλ. Και όμως δεν είναι αυτός ο συμβολισμός! Αυτό είναι το μαγικό σε αυτούς τους μύθους:

  • Ισορροπία!!! Και πάλι Ισορροπία! Για τους αρχαίους Έλληνες, το «μέτρο». Η δίψα του Ίκαρου να γίνει ο ίδιος Θεός αψηφώντας του φυσικούς νόμους και ξεπερνώντας το μέτρο, έφερε ως αποτέλεσμα το τραγικό τέλος του. Ο Δαίδαλος τον συμβούλεψε να μην πλησιάζει την θάλασσα (πολύ χαμηλά) αλλά και ούτε στον ήλιο (πολύ ψηλά).
  • Ο κυριότερος συμβολισμός μας παραπέμπει στην αλαζονεία με δύο τρόπους:
    1. Όταν ο άνθρωπος γίνεται αλαζόνας, τότε εγκλωβίζεται στο σκοτάδι μιας φυλακής την οποία έχει κατασκευάσει ο ίδιος για τον εαυτό του (Δαίδαλος).
    2. Ο αλαζόνας βρίσκεται συνεχώς κάτω από την μέθη της υπεροψίας και της εξιδανικευμένης εικόνας του καθώς από αυτή απομυζά θετικά συναισθήματα. Στην πραγματικότητα όμως η ανάγκη του αυτή αναδύεται μέσα από την ανασφάλεια και την εύθραυστη εικόνα του. Καθώς ο αλαζών δεν έχει την ικανότητα να δει τα τρωτά του σημεία, θεωρώντας πως τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει-ξεπεράσει, προδικάζει έτσι τη συντριβή του όπως ακριβώς και ο Ίκαρος.

Σύμφωνα με τον Ευάγγελος Ορφανίδης ( Εγγεγραμμένος Κλινικός Ψυχολόγος), “η αλαζονεία είναι ένα γνώρισμα, που πηγάζει από την υπερτίμηση του εαυτού μας, όπως και ο Ίκαρος που υπερτίμησε τις ικανότητες του, υποτιμώντας τις προτροπές του πατέρα του Δαίδαλου. Ο αλαζόνας απομονώνεται από τους συνανθρώπους του που, θεωρώντας τους κατώτερους, τους χρησιμοποιεί σαν αντικείμενα ταπεινώνοντάς τους. Ατομισμός, έπαρση, υπεροψία και φυσικά αλαζονεία συνιστούν τον ακραίο εγωισμό.  Η αλαζονεία σχετίζεται με προβληματικά γνωρίσματα της προσωπικότητας (επιθετικότητα, αντικοινωνικότητα, άγχος, ναρκισσισμό, ντροπή). Η αλαζονεία αποτελεί χρόνια ψυχοπαθολογική κατάσταση, στην οποία το άτομο βρίσκεται σε ένα αέναο κυνήγι δόξας και αναγνώρισης, βιώνοντας υπερβολική αυτοπεποίθηση, αυταρέσκεια, αίσθηση μοναδικότητας. Η αλαζονεία συνδέεται άρρηκτα με τον ναρκισσισμό. Η επιτυχία είναι μια ζωοδότρα διαδικασία στη ζωή των αλαζόνων κάνοντας τους να αισθάνονται δυνατοί, αλάνθαστοι, ακατανίκητοι, «θεοί».”

  • Το πιο πάνω μας οδηγεί στην έννοια της Θεϊκής φύσης του ανθρώπου. Η θεϊκή φύση του ανθρώπου δεν είναι μόνο εκεί που την αναζητά στα όρια του Ουρανού, αλλά εγγύτερα από όσο υποψιάζεται. Βρίσκεται κρυμμένη μέσα του, στον δαιδαλώδη λαβύρινθο του νου και της καρδιάς του.

Σύμφωνα με τον Επίκτητο εάν δεν το αντιληφθεί αυτό ο άνθρωπος, και παρόλα αυτά συμπεριφέρεται αλαζονικά μη σεβόμενος τόσο την φύση, όσο και την ίδια του τη φύση, τότε επέρχεται η συμπαντική δικαιοσύνη (με τις συνέπειες που συνεπάγεται).

«Παντού κουβαλάς μαζί σου έναν Θεό, ταλαίπωρε και το αγνοείς. Νομίζεις ότι μιλάω για εξωτερικό Θεό, από ασημί και χρυσαφί; Μέσα σου τον κουβαλάς και δεν αντιλαμβάνεσαι ότι τον μολύνεις με ακάθαρτες σκέψεις και βρομερές πράξεις. Μπροστά σε άγαλμα του Θεού δεν θα τολμούσες να κανείς τίποτε από όσα κανείς. Αλλά μπροστά στον ίδιο τον Θεό που έχεις μέσα σου, που τα πάντα εποπτεύει και ακούει, δεν κοκκινίζεις που τα σκέφτεσαι και τα κανείς, εσύ αγνοείς την ίδια σου την φύση και προκαλείς την θεία οργή.»

Όποτε τι μας διδάσκει τελικά αυτός ο μύθος; Να μένουμε φυλακισμένοι καλύτερα; Nα μην επιδιώκουμε την ελευθερία μας; Όχι βέβαια!!!! Η εξυπνάδα η λογική είναι κάποια από τα χαρίσματα που μας δόθηκαν, ως μέρος της θεϊκής μας φύσης και λογικό είναι να τα χρησιμοποιούμε με όλο τον ενθουσιασμό και το πάθος μας! Εκτιμούμε και σεβόμαστε τη φύση μας, ως άνθρωποι, αναγνωρίζοντας τα κομμάτια του θεού που βρίσκονται μέσα μας. Χωρίς εγωισμό αλλά με ταπεινότητα! Μπορούμε να πετάξουμε ψηλά, όσο ψηλά θέλουμε για τις αξίες μας

Μπορούμε όμως, να φτάσουμε όσο ψηλά θέλουμε για το μεγάλο μας ΕΓΩ;

You Might Also Like